Ayrica izlerken bi ara Marry' nin kucukken insaatin en tepesine cikarildigini ogreniyoruz. Kucuk bir kiz stresle basa cikarken ona kadar saymaya basliyo. Kafasini mesgul etmek icin. Cok uzgun oldugum zamanlarda bende herkesin icinde aglamiyim diye fibionacci dizimini icimden saymaya baslardim. Simdi onu bile yapamiyorum. Gucsuzum ya. Direk birakiyorum kendimi. Iste tam da o kucuk kizin yani Marry'nin agladigini gorunce acima ona dedim kendi kendime. Cunku o uzuldugunde onun yaninda olup onu kucaklayan ve onu seven biri var. Senin gibi degil o. Iki haftadir basim agriyo. Kimse beni aspirin alcak kadar sevmiyomus. Bende bunu bilsem de bu gercekle aciyarak yasiyorum.
Biraz umut verici oldugu icin gercek olduguna inanmak istemiyorum ama gecmiste yasanan acilar, acilan yaralar onu iyilestircek biri oldugunda aslinda kiymetli bi hale geliyodur. Cunku yaralari saran kisi belki de o yaralari sarabildigi icin degerlidir. Yani yaralar olmasa onu saran kisi de olmicak ve bu sayede en degerliyi bulamicaz. Oyle bi teori iste.
