Bir evde hatta oda da yasamaya calisan bir kizdim ben ve hala da oyleyim. Bunu ben secmedim ama degistirmeye calsiyorum. Onum kapatilirken seceneklerim hep ailemin istedigi kadar olmustu. Yani aslinda bana sunulan ve secmemi bekledikleri yol hep bir taneydi: Onlarin yolu. Belki benim icin iyinin bu oldugunu sandiklarindan belki de beni olamadiklari sey yapmaya calistiklarindan ortaokul bitince, geldigim kavsaktan mecburi istikamet saga dondum. Sola gidis ailem tarafindan kapatilmisti. Belki çitlerin arkasindaki çim daha yesil gozuktugunden belki de gercekten yesil oldugundan merak ettim, hep ozendim sol tarafa. Baslangicta kucuktum bilemedim. Bir robot kendine verilen emrin ve bu sayede yaptiklarinin baskasina ait oldugunu bilebilir mi? Ben bilemedim. Beynime empoze edilmis fikirleri kendim buldum sandim. Bu benim iradem dedim. Ortaokul bitince bana kimse lise mi yoksa Kuran kursu mu diye sormadi. Kucuklukten beri zaten hoca olcak diye yetistirildim ben.
Hani zamaninda bir Ingiliz kralicesi varmis. Aslinda Ispanya'da dogmus. Annesi Kralice Isabella cok guclu biriymis. El Hamra sarayini, yani gunesli avlularini ve hamamlarini anlata anlata bitiremeyecegim sarayi kralla birlikte muslumanlardan alan Kralice Isabella' nin kizi Catalina hep galler prensesi olarak yetistirilmis ve okudugum tarih kitabina gore daha sonra bu sekilde programlandigindan dolayi Ingiltere'ye Kralice olabilmek icin buyuk ugras vermis. Ve sonunda Aragonlu Katherine, Ingiltere Kralicesi olarak tarihe gecmis.
Ben yillar sonra ailemin benim icin bictigi amaca uygun olmadigimi fark ettim.
Vazgectigimde buyuk tepki aldim ailemden. En kotusu bir sene boyunca evde tıkılı kalmakti.
Onumde ki secenekler belliydi. Ya onlarin istedigi dogrultuda hayatima devam ederdim ki buna uygun olmadigimi anlamistim ya da evde gardiyanlarimla yani yapmak istemediklerimi yapmami soyleyen insanlarla yasardim. Ve ben evde ki ozgurlugu sectim. Evde ne kadar ozgur olabilirsem o kadar ozgurdum. Calismama izin vermedikleri icin para kazanamazdim ama evde istedigim kitaplari okuyabilirdim. O donemlerde bol bol agladigimi hatirliyorum. Kimsesiz, arkadassiz ve yalnizdim. Aslinda tam anlamiyla yalnizdim. Omzumda hem gecmisin hem simdinin hem gelecegin yuklerini tasiyordum. Eve haps olmustum ve ciddi anlamda af cikmasini bekliyordum. Hasta oldugumu sanip psikologa bile goturmeye calistilar, aslinda once sinir hastaliklari bolumune gittim. Annem bana kitap alacagini soyledigi icin ikna oldum . Hasta olmadigimi haps oldugumu gayet iyi biliyordum ve bunu onlara her seferinde anlatmaya calismistim. En sonunda doktor da onlara ayni seyi soyledi. Bu kus bu kafeste durmuyo dedi. Cok kati kurallari vardi ailemin. Ismek kursuna gidip Ingilizce ogrenmeme babam onyargilarindan dolayi karsi geldi. Bir sene evde kitap okudum. Ailemin baskasi ne der kaygisi tasidigini gayet iyi bildigimden bir gun kasitli olarak evde bir suru akraba varken oyle bir dert yandim ki Ingilizce kursuna gondermeye razi oldular. Ben hala o evde yasiyorum ama Ingilizce ogrenmek hep istedigim bir konuydu en azindan bunu yapiyorum ve Acik Lise'yi bitirmeye calisiyorum. Bu yuzden eger aileniz yapmak istediginiz konularda arkanizdaysa onlarin ve size sagladigi imkanlarin kiymetini bilin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder